"Η αντίθεση ανάμεσα στο Απολλώνιο και Διονυσιακό στην Τέχνη"

Το προτεινόμενο θέμα για την ομαδική έκθεση του ΣΚΕΤΠ την περίοδο της αποκριάς, στον χώρο του αρχαιολογικού μουσείου Πολυγύρου είναι :
"Η αντίθεση ανάμεσα στο Απολλώνιο και Διονυσιακό στην Τέχνη"

Λίγα λόγια για το θέμα, όπως το παρουσίασε ο εικαστικός Γιώργος Αρσένης στην εισήγησή του:

Η λέξη Απολλώνιος αναφέρεται στον άνθρωπο, που είναι σχετικός με τον Απόλλωνα . Ένας άνθρωπος που είναι νεανικός και ωραίος. Που έχει αυτό που λέμε «απολλώνιο παράστημα».
Ο Απόλλων ήταν ένας από τους δώδεκα θεούς του Ολύμπου, που ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στους αρχαίους. Ήταν ο ομορφότερος απ' όλους του Ολύμπιους με την εξαίρεση της Αφροδίτης και προστάτευε τη μουσική, την ιατρική και τη μαντική, ενώ συμβόλιζε το φως και τον ήλιο. Αντιπροσώπευε την τελειότητα για τους αρχαίους και την πηγή της ζωής. Γι' αυτό και τον ταύτιζαν με το θεό Ήλιο.
Η λέξη Διονυσιακός σημαίνει αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στον Διόνυσο . Είναι ο ενθουσιώδης και οργιαστικός άνθρωπος.Οι αρχαίοι αγαπούσαν πολύ τον Διόνυσο και τον φαντάζονταν συνήθως σαν ένα όμορφο νέο με κατσαρά πλούσια μαλλιά, ενώ μερικές φορές τον παρίσταναν μεγαλύτερο και με γένια. Τα ιερά του ζώα ήταν ο τράγος και η τίγρη, τα φυτά του ήταν το αμπέλι και ο κισσός. Προς τιμήν του γίνονταν πολλές γιορτές, σπουδαιότερη από τις οποίες ήταν τα μεγάλα Διονύσια 

 
Απολλώνιο - Διονυσιακό (πνεύμα, στοιχείο κ.λ.π.)
Οι όροι αυτοί προήλθαν από το γνωστό έργο του Nietzsche Η Γέννηση της Τραγωδίας από το Πνεύμα της Μουσικής, που εκδόθηκε το 1872. Κατά τον Nietzsche, ο Απόλλωνας συμβολίζει την παρόρμηση του ποιητή να δημιουργήσει έναν κόσμο έμμορφο, κατανοητό και σύμμετρο. Αντίθετα, ο Διόνυσος συμβολίζει το άλογο στοιχείο της μουσικής, του πόνου και του πάθους, που συνυπάρχει στην ψυχή του ποιητή κατά τη στιγμή της δημιουργίας, και αντιστρατεύεται την πρότερη παρόρμηση. Έτσι η αντίθεση απολλώνιου - διονυσιακού στοιχείου αντανακλά σε ευρύτερη έννοια την αντιπαράθεση ανάμεσα στη λογική και στο ένστικτο, ανάμεσα στον πολιτισμό και στην πρωτόγονη φύση Ο Nietzsche παραδέχεται ότι αυτοί οι δύο αντίθετοι πόλοι ενώθηκαν στην ελληνική τραγωδία - δηλαδή το έλλογο διαλογικό της μέρος με τη διθυραμβική μουσική του χορού της - και δημιούργησαν το μεγαλύτερο θαύμα της αρχαιότητας: το δράμα.
Κάθε ένας από μας φέρει μέσα του δυο αντίθετους κόσμους.
Τον κόσμο του μέτρου, της λογικής, της ισορροπίας, του ήθους, της εγκράτειας - στοιχεία που αποδίδονται στον θεό Απόλλωνα.
Και τον κόσμο της ιερής τρέλας, της μέθης, του άμετρου, του σπάταλου, της λαγνείας - στοιχεία που αποδίδονται στον θεό Διόνυσο.
Ο άνθρωπος είναι το πεδίο σύγκρουσης αυτών των αρχέγονων δυνάμεων.